ต่อ-สกาย กับภาระกิจ คนหล่อขอทำดี ปี 10 (คนหล่อฯ พอเพียง)

 

ฟื้นวิถีประมงพอเพียงด้วยบ้านปลาในฟาร์มทะเล 

ระหว่างกินกลางวัน ต่อ - สกายก็ตั้งใจฟัง พี่ธานินนท์ แก้วรัตน์ ประธานชมรมอนุรักษ์ป่าชายเลนและฟาร์มทะเลเล่าว่า “เมื่อ 10 ปีก่อนทะเลสาบสงขลาฝั่งตะวันออกแถบนี้สัตว์น้ำแทบไม่เหลือเลยครับ เพราะการทำประมงที่ผิดวิธีและมรสุม พอชาวบ้านทำอาชีพประมงต่อไม่ได้ก็หันไปทำอาชีพก่อสร้าง เข้าเมืองไปทำงานโรงงาน ผมจึงรวมตัวกับชาวบ้านค่อย ๆ เริ่มโครงการฟาร์มทะเล ซึ่งประกอบไปด้วยการฟื้นฟูป่าชายเลน ทำแนวกันคลื่น สร้างบ้านปลา และทำข้อตกลงร่วมกับชาวประมงทุกกลุ่มว่าห้ามเข้ามาจับสัตว์ในเขตเพาะพันธุ์

“คนยังมีบ้าน ปลาก็ต้องการบ้านครับ เราจึงทำบ้านให้สัตว์น้ำเป็นที่หลบภัยมรสุม หลบมาวางไข่ได้ และไม่ได้กั้นตาข่าย พอมันโตก็ออกไปที่อื่น ชาวบ้านก็สามารถวางอวนนอกเขตได้ เรียกว่าเป็นการทำประมงพื้นบ้านอย่างถูกหลัก การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ทำให้เศรษฐกิจของคนในชุมชนดีขึ้น มีทรัพยากรพอเพียงต่อการดำรงชีพของเราจากรุ่นสู่รุ่น ธรรมชาติในท้องทะเลก็ยั่งยืนด้วย”

หลังจากฟังพี่ธานินทร์อธิบายจนเข้าใจแล้วสองคนหล่อฯยังกระตือรือร้นลงเรือหางยาวออกไปกลางทะเล ระดับน้ำประมาณช่วงเอว แต่…!!! ยังไม่ทันก้าวขาลงเรือ หัวเข่าของต่อก็พลาดไปกระแทกกับขอบแพ ได้เลือดได้แผลจนเนื้อเปิดทีมงานรีบห้ามเลือดแปะพลาสเตอร์ยากันน้ำให้ ทุกคนดูตื่นตระหนก ตัดภาพไปที่คนหล่อฯของเราดูชิลมาก แถมบอกว่า “ไม่เป็นไรครับพี่…ลูกผู้ชายต้องเสียเลือดบ้าง” แล้วก็ยิ้มหวานใส่ (โถ…ต่อ….เอาใจพวกพี่ไปเลย)

แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังห้ามต่อไม่ให้ลงทะเลเพราะกลัวแผลอักเสบ งานนี้สกายจึงเป็นผู้รับศึกหนักลงน้ำแต่เพียงผู้เดียว “สบายมากครับ…พี่ต่ออยู่บนเรือส่งกิ่งไม้มาเลย เดี๋ยวผมจัดการปักเอง”

สองพี่น้องดูขะมักเขม้นแข็งขัน พี่ชายส่งกิ่งไม้ น้องรับไปปัก แต่หันไปอีกทีต่อหย่อนตัวลงน้ำเช้ย ทุกคนตาค้าง ต่อรีบบอกว่า “ไม่เป็นไรครับ น้ำเค็มถือว่าได้ล้างแผล” พี่ธานินทร์ตอบทันทีว่า “ล้างที่นี่คงเอาไม่อยู่ ช่วงนี้น้ำขึ้นฝนตกบ่อย น้ำเลยไม่ค่อยเค็ม” ?!?!! จบคำพี่ธานินทร์ทำเอาทุกคนพร้อมใจกันรีบปิดจ๊อบภารกิจอย่างรวดเร็วเป็นประวัติการณ์ ก่อนจะรีบพาต่อไปให้คุณหมอล้างแผล ฉีดยากันบาดทะยักรัว ๆ

ปิดจ๊อบด้วยความประทับใจ

สกาย : ดี! สนุก! เหนื่อยตามคำเรียกร้องเลยครับ (ยิ้ม) ในความเหนื่อยและฟินนั้น หลายอย่าง ๆ ทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงความพอเพียงของชาวบ้านในตำบลควนรู ใครจะรู้ตำบลเล็ก ๆ นี้ไม่ได้ทำประมงอย่างเดียว แต่ยังเป็นเหมือนอู่ข้าวอู่น้ำของจังหวัดเลยทีเดียว เพราะเขาทำนากันเป็นอาชีพหลัก ชุมชนมีการวางแผนพึ่งพาตนเองกันแทบจะทุกจุด แถมข้าวที่ได้นั้นยังสามารถต่อยอดสร้างรายได้ไปอีกหลายรูปแบบด้วย อีกอย่างที่ผมได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่าต้องกินข้าวให้หมด ชาวนาลำบากมากกว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ด วันนี้ผมเข้าใจหัวอกชาวนาแล้วว่าอาชีพนี้เหนื่อยจริง ๆ ขนาดดำนาแค่ชั่วโมงเดียวรู้เลยว่าเหนื่อยมาก แต่ชาวนาเขาทำอาชีพนี้กันทุกวัน แทบจะทั้งวัน ฉะนั้นผมจะกินข้าวอย่างรู้คุณค่า ไม่กินข้าวเหลือทิ้งอีกต่อไปแล้วครับ

ต่อ : ผมชอบธีมปีนี้มากครับ เพราะส่วนตัวผมยึดหลักความพอเพียงนำมาปรับใช้ในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว การได้มาเรียนรู้ความพอเพียงอีกบริบทได้มาอยู่ในสถานที่จริง ได้เห็นชาวบ้านที่แม้ไม่ได้มีความสะดวกสบายสวยหรูแต่เขายิ้มอย่างมีความสุขกว่าพวกเราที่อยู่กรุงเทพฯ ความสุขที่ผมได้ค้นพบจากชาวบ้านที่ตำบลควนรูคือการที่ชาวบ้านรู้จักพึ่งพาตนเองให้เข้ากับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ด้วยความสามัคคีแบบเป็นกลุ่มเป็นก้อน ช่วยกันพัฒนา ช่วยกันแก้ปัญหา ไม่ทิ้งให้เป็นเรื่องของใครคนใดคนหนึ่ง เลยส่งผลให้ที่นี่เป็นชุมชนเข้มแข็งตำบลน่าอยู่ครับ

 

Text: AuAi / Photo: Tae