เจมส์-ธีรดนย์ ทุ่มสุดตัว! สวมบทคนเป็นโรคซึมเศร้า

แล้วอินเนอร์ของคนเป็นโรคซึมเศร้าล่ะเตรียมตัวยังไง

ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าต้องเล่นบทนี้ ผมเสิร์ชหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตก่อน โรคซึมเกิดจากสาเหตุอะไรบ้าง มีกี่ปัจจัยที่ทำให้ป่วย ซึ่งมีทั้งกรรมพันธุ์ เจอเรื่องร้ายมาแล้วจม ฯลฯ ผมได้คุยกับเพื่อนที่เป็นโรคซึมเศร้าด้วย ผมบอกว่าเขาว่าต้องเล่นบทนี้ ขอข้อมูลได้มั้ย พร้อมจะคุยหรือเปล่า เราต้องถามความสมัครใจด้วย มันเป็นเรื่องเซนซิทีฟ เพราะการที่คุยถึงเหตุผลที่เป็น ช่วงเวลาที่แย่ มันอาจจะทำให้เขารู้สึกดาวน์ โชคดีที่เพื่อนโอเค ต้องขอบคุณเขามากๆ

พอได้ข้อมูล ผมเริ่มดีไซน์ตัวละคร ร้อยคนที่เป็นอาการก็จะไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่พื้นฐานของแต่ละคน สำหรับบู ผมต้องหาเขาให้เจอก่อน ทำไมเขาไม่เข้าสังคม ทุกการกระทำของบูมีเหตุผลเสมอ ผมเข้าเวิร์คช็อปการแสดงนานเกือบเดือน พอหาบูเจอ ได้บูที่เสถียรแล้ว ผมถึงค่อยนำกระบวนการความคิดของคนเป็นโรคซึมเศร้ามาใส่

พูดให้เข้าใจความรู้สึกของบูอย่างกระชับคือ “เราไม่มีค่า เราไม่ดีพอ ไม่เคยมีใครมองเห็น” ทางกายภาพของบูที่เห็นชัดคือ ตาคล้ำเพราะนอนดึก ผอมเพราะไม่กินข้าว สายตาจะเศร้า ความหงิมและไม่มั่นใจ จึงเป็นคนเดินก้มหน้า หลังค่อมๆ งอตัวนิดๆ ห่อไหล่ จิกมือ จิกขา ช่วงที่ถ่ายทำผมปวดหลัง ปวดตัวตลอดเลย (ยิ้ม)

บูรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยมีค่า

หลังงอ ห่อไหล่ เดินก้มหน้า คาแร็คเตอร์ของบูที่ทำเอาเจมส์ปวดหลังตลอดการถ่ายทำ

กินข้าวน้อย นอนไม่หลับคืออาการโรคซึมเศร้าของบู

เคยคิดมั้ยว่าอินมากๆ จะเป็นเหมือนบู

เคยนะ แต่ผมก็มั่นใจว่าถอดบูออกได้ กระทั่งถ่ายทำเสร็จ ไอ้ที่ว่าจะถอดเราลืมไปเลย อยู่ที่ดีๆ ผมก็ดาวน์ รู้สึกจมไปกับบู ผมรู้ซึ้งถึงโรคซึมเศร้า ถ้าทุกคนรู้จักโรคนี้จะไม่มีใครอยากเป็น เพราะมันทรมานมาก ยิ่งรู้จักมันมาก มันทำให้ผมลังเลว่า เราป่วย หรือเราติดคาแร็คเตอร์ จริงๆ ช่วงนั้นผมมีเรื่องเครียดหลายอย่างด้วย และกำลังจะออกคาแร็คเตอร์ ก็เลยเป๋ และสับสัน จนถึงขั้นต้องไปหาจิตแพทย์ 2 รอบ

รอบแรกกลัวว่าตัวเองจะเป็น หมอถามอะไรผมตอบหลบหมด คือถ้าตอบแบบนี้ เราอาจจะเป็น เช่น หมอถามว่าเคยมีความรู้สึกว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมมั้ย ผมตอบ “ไม่” ทั้งที่เคยคิดว่าคนเราเกิดมาเพื่ออะไร หมอบอกว่าคงเพราะเครียด จะสั่งยาให้ผมก็ไม่กิน

หมอนัดอาทิตย์หน้า แต่ถ้าอาการดีไม่ต้องมา ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งผมไม่ไหวเอง รู้สึกดาวน์มาก นอนไม่หลับ กว่าจะนอนได้ตี 4 บางคืนตาสว่างยันเช้าแล้วต้องไปทำงานต่อก็มี ผมไปหาหมอครั้งที่สอง สารภาพบาปหมด และยอมกินยา (หัวเราะ) จริงๆ หมอบอกว่าเพราะเครียดนั่นแหละ มันเป็นช่วงคิดเยอะและกำลังจูนเพื่อดึงความเป็นบูออก การที่ดาวน์เพราะจิตเราสั่งการมันเอง หมอให้ผมกินยา พักผ่อนเยอะๆ และคิดให้น้อย

กลับมาฟื้นฟูร่างกาย สมอง ยังไงบ้างหลังจากใช้ร่าง ใช้พลังไปเยอะ

ผมกลับมากินเยอะขึ้นแล้วครับ เน้นอาหารที่เป็นประโยชน์ เพื่อทดแทนหลังจากสึกหลอไปพักใหญ่ (หัวเราะ) นอกจากนี้ออกกำลัง ไปเที่ยวพักผ่อนบ้างเพื่อรีเฟรชตัวเอง ให้พร้อมลุยงานใหม่ที่จะเข้ามา

กดดันมั้ยที่รับไม้ต่อจาก Side by Side ซึ่งประสบความสำเร็จมาก

ไม่กดดันครับ ผมดีใจด้วยซ้ำ เพราะทุกเรื่องคือโปรเจคท์เดียวกัน เรื่องไหนประสบความสำเร็จเราก็ดีใจ เหมือนงานเราสำเร็จไปด้วยกัน

คาดหวังอะไรจากการเล่นบทนี้

โกลในการทำงานเรื่องนี้คือตีแผ่โรคซึมเศร้า เพื่อให้คนในสังคมรู้จักโรคนี้มากขึ้นว่ามันเป็นยังไง พอคนรู้ คนเข้าใจผ่านตัวละครบู ก็จะมีคนเข้าใจคนที่เป็นโรคนี้ ทำให้คนที่ป่วยด้วยโรคนี้ รู้สึกว่ามีคนมองเห็น เราไม่อยู่คนเดียวนะ และเขาอาจจะกล้าเปิดใจให้คนอื่นมาช่วย ในขณะคนที่ไม่เข้าใจโรคนี้ แต่อาจจะรู้สึกว่า คนป่วยกลุ่มนี้ต้องการความช่วยเหลือ ทำให้คนในสังคมเข้าใจกันมากขึ้น

การรับบทนี้ ถือว่าเราเป็นหนึ่งเสียงของคนเป็นโรคซึมเศร้า ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องทำให้ดี คือถ้าไม่ดีก็พังเลย คือมันต้องดีเท่านั้น จะไม่มีครึ่งๆ กลางๆ ไม่มีคำว่าพอได้ สุดท้ายถ้าเรื่องนี้บรรลุเป้าหมาย มีโกลแมสเซสไปถึงคนดู แค่นี้ผมแฮปปี้แล้ว เรื่องกระแสมันเป็นเรื่อง เอาท์ออฟคอนโทรลครับ ถึงอย่างไรผมขอขอบคุณทุกคำติคำชม และการติดตาม หวังว่าคนดูจะชอบ และได้ประโยชน์ จาก SOS skate ซึม ซ่าส์ กันนะครับเปรียบชีวิตเหมือนกีฬาสเก็ตบอร์ดอย่างไร