account_circle
นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เรายกพื้นที่ให้ผลงานมากกว่าถามถึงชีวิตส่วนตัวของผู้ถูกสัมภาษณ์ โดยวัยแล้วที่สุดของครูด้านการแสดงที่หลายคนยกย่องนี้ อาจไม่ตรงกับกลุ่มเป้าหมายของสุดสัปดาห์ แต่เพราะความคิด ความสามารถ และปณิธานของท่าน เราอยากให้คนรุ่นหลังได้รับฟัง เชื่อว่ามุมมองของคำว่า แม่เบี้ย ที่คุณเคยได้ยิน ได้เห็น จะเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
ภาพยนตร์เรื่อง แม่เบี้ย ยังไม่ทันฉายก็มีกระแสพูดถึงหนังไปต่างๆ นานาแล้ว อย่างแรกที่ได้ยินคือ “เป็นหนังอนาจาร หนังโป๊” ไม่ทราบว่าหม่อมเคยได้ยินไหมครับ
ไม่เคย
รู้สึกอย่างไรครับที่เขาตัดสินไปแล้วทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ดู
เป็นเรื่องธรรมดา เราห้ามความคิดคนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนยุคใหม่ ยุคโทรศัพท์มือถือ ยุคโซเชียลที่ดูเหมือนตัดสินอะไรเร็วไปหมด
ถ้าใครจะพูดว่า แม่เบี้ย ของหม่อมเป็นหนังโป๊ก็เข้าใจเขาได้
แหม เราจะไปบังคับความคิดคนได้อย่างไร ดูผิวๆ มันก็เป็นเช่นนั้น แล้วนี่ก็ไม่ใช่หนแรกที่เจอ เราโดนมาตั้งแต่ทำหนังเรื่อง เพลิงพิศวาส เป็นหนังเรื่องแรกของเรา มีฉากอีโรติกที่แสดงโดย สินจัย (เปล่ง พานิช) นี่ก็ผ่านมา 31 ปีแล้วก็เลยเฉยๆ เข้าใจคนไทย “ด่วนสรุป” คนสมัยนี้เป็นเยอะนะ แต่ถ้าเขาได้อ่านเมสเสจที่เราพยายามพูดตั้งแต่แรกเขาจะรู้ หนังเรื่องนี้ปฏิเสธเรื่องเพศไม่ได้เลย เพราะในบทประพันธ์ก็เป็นเช่นนั้น พี่วาณิช (วาณิช จรุงกิจอนันต์) เขียน แม่เบี้ย ฉากอีโรติกได้งาม (ลากเสียงยาว) เซ็กซี่มากแต่ไพเราะเหลือเกิน พูดได้ว่า แม่เบี้ย เป็นวรรณกรรมวิจิตรกามาอีกเรื่องหนึ่งของวรรณกรรมไทยยุคหลังต่อจาก จันดารา
หม่อมคงอ่านบทประพันธ์นี้ตั้งนานแล้ว ว่าแต่ทำไมถึงเพิ่งทำล่ะครับ
จำได้ไหมที่มีข่าวแม่ลูกคู่หนึ่งมาจากเมืองนอกแล้วแต่งชุดไทยเดินห้าง เสร็จแล้วก็มีคนหาว่าเว่อร์บ้างอะไรบ้าง ตรงนี้แหละที่จุดประกาย ทำให้เรานึกถึงสิ่งที่พี่วาณิชจงใจเขียนและต้องการจะพูดในวรรณกรรมเรื่อง แม่เบี้ย ว่าความเป็นไทยและวัฒนธรรมไทยกำลังสูญหายไป นี่คือแก่นแท้ของ แม่เบี้ย แก่นแท้ของหนังเรื่องนี้ไม่ใช่ความอีโรติก ความอีโรติกกับงูเป็นเพียงสีสันที่ทำให้เรื่องน่าสนใจ แต่แก่นแท้นั้น ผู้เขียนต้องการพูดว่า ความเป็นไทยกำลังจะสูญหายซึ่ง แม่เบี้ย ในเวอร์ชั่นต่างๆ ที่ผ่านมาไม่ได้ทำในเชิงนี้ เลยจุดประกายให้เรานำมาทำใหม่
มันคือหนังร่วมสมัยใช่ไหมครับ ไม่ใช่หนังพีเรียด
ไม่พีเรียด แต่จะวางเรื่องพีเรียดที่บ้านของเมขลา พี่วาณิชเขียนไว้ดีมาก “ในยุคสมัยที่โลกาภิวัตน์ มีบ้านหลังหนึ่งที่รักษาความเป็นไทยไว้โดยหันหลังให้กับการเปลี่ยนแปลงของโลกปัจจุบัน” คือไม่ยอมรับอะไรเลย ยังยึดถือวัฒนธรรมประเพณีเมื่อร้อยปีที่แล้ว รักษาไว้อย่างเอกซ์ตรีม เป็นการชนกันระหว่างสองวัฒนธรรม แต่คนที่เคยนำวรรณกรรมเรื่องนี้มาสร้างกลับโฟกัสที่ความรักและความพิศวาสของชนะชลกับเมขลา นี่มันไม่ใช่เรื่องของชนะชล – เมขลา แต่เป็นเรื่องของตัวละครหลายๆ ตัว โดยมีงูเป็นสัญลักษณ์ของผู้พิทักษ์ศีลธรรมและวัฒนธรรม …มันมีความหมายลึกไปอีก
เคยอ่านคอมเมนต์ มีคนเขียนว่าหม่อมทำหนังเพื่อสนองนี้ดตัวเอง
นี้ดบ้าอะไร อายุเท่านี้แล้ว
พระเอกนางเอกของเรื่องทำไมถึงเป็นชาคริต กับอ้อม – กานต์พิศชา ครับ
ถ้าตอบแบบง่ายๆ คือเหมาะสมที่สุด ที่เลือกชาคริต เหตุผลข้อที่หนึ่งคืออายุ ชนะชลในเรื่องอายุ 39 ปี มีลูก 2 คน แต่ในหนังลดอายุเหลือ 37 และลดลูกเหลือแค่หนึ่งคน ชนะชลเป็นนักเรียนอังกฤษ เรียนอังกฤษตั้งแต่เด็ก ส่วนชาคริตเรียนออสเตรเลียตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้นความที่เคยผ่านเมืองนอกมามันชัด แล้วลุคชาคริตก็ดูเป็นลูกผู้ดี ขณะที่อ้อมมีความสวยแบบไทย ขณะเดียวกันก็มีความเป็นอินเตอร์ จับแต่งไทยก็ดูเป็นไทยจับแต่งลุคฝรั่งก็ดูเท่ ที่สำคัญคือตาและหน้าเขาเหมือนงู ตาเขามีความลึกลับ บอกเลยว่าเลือกอ้อมจากที่เขามีความใกล้เคียงเมขลา ด้วยลุคเขาก็เอาไปกินแล้ว มีคนเชื่อแล้วว่าเขาเป็นเมขลา
การถ่ายทำฉากอีโรติกเมื่อเทียบกับฉากอื่นใช้เวลาในการถ่ายนานกว่าไหมครับ
ตรงกันข้าม ถ่ายเร็วมาก เป็นเพราะได้ผ่านการทำการบ้านมาก่อนแล้ว แต่การถ่ายฉากนี้ต้องระวังที่สุด ถ่ายให้เร็วที่สุด และต้องมีการซ้อมร่างกายก่อน สิ่งหนึ่งคือเราจะไม่มีวันทำอะไรที่ลามกจกเปรตเด็ดขาด ถ้าถามว่าเรามองเรื่องเซ็กซ์อย่างไร เรามองเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์มาก เป็นเรื่องจิตวิญญาณ เป็นเรื่องของคน 2 คนที่อยู่ใกล้กันมากที่สุด วิญญาณต่อวิญญาณ เราไม่ได้มองเรื่องเซ็กซ์เป็นเรื่องอนาจาร สนุก หรือเป็นแค่เกม คนที่จะเล่นฉากเหล่านี้ได้ต้องมีจิตใจสูงมาก ไม่เช่นนั้น เล่นไม่ได้ ช่วยเขียนคำพูดนี้ลงไปด้วยนะ เราพูดมาหลายครั้งแล้วตั้งแต่ จันดารา แต่ไม่มีสื่อไหนลงคำพูดนี้เลย เซ็กซ์เป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันเล่นๆ และเป็นเรื่องส่วนตัวมาก
ภาพยนตร์สะท้อนชีวิตจริง แอ๊คติ้งไม่ได้แปลว่าแสดง แอ๊คติ้งแปลว่าการกระทำ เราเป็นครูสอนการแสดงมาตลอดชีวิต เราไม่เคยแปลคำว่าแอ๊คติ้งว่าการแสดง แอ๊คติ้งคือการถ่ายทอดตัวละครที่นักแสดงคนนั้นสวมวิญญาณออกมา และการสวมวิญญาณคนอื่นเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ เพราะฉะนั้นนักแสดงของเราจึงต่างจากนักแสดงคนอื่น เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันเล่นๆ หรือเป็นแค่เครื่องมือในการทำมาหากิน
ทำไมถึงได้รักการสอนมากขนาดนั้นครับ
มันเหมือนการปลูกต้นไม้ ค่อยๆ เห็นเขาเจริญเติบโตทีละนิดๆ เห็นเขาเจริญเติบโตไปในทางที่ดี เห็นเขาเจริญแล้วมีความสุข ก็เหมือนคนสวนที่รักต้นไม้ เขาจะรู้ว่าต้นนี้วันนี้ต้องรดน้ำเยอะหน่อยนะ ต้นนี้ต้องใส่ปุ๋ย เห็นความเจริญเติบโตของชีวิตเขาแล้วเราปลื้มใจ เราไม่มีลูก ไม่มีครอบครัว แต่ก็ดันมีลูกที่ไม่ใช่ลูกเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด เพราะฉะนั้นจึงปลื้มใจเวลาเห็นต้นไม้ต้นนี้ที่เราเคยปลูกไว้ตั้งแต่เล็กๆ ค่อยๆ เจริญเติบโต แตกกิ่งก้านสาขา มันอิ่มใจ แล้วเขายังไปทำประโยชน์ให้คนอื่นอีก นี่แหละความสุขของเรา (ยิ้ม)